Dane komputerowe przesyłane są zazwyczaj jako ciągi znaków (bajtów) o długości 8 bitów.
Bardzo często, dla sprawdzenia poprawności przesyłanych (przechowywanych) danych uzupełnia się informację o tak zwany bit parzystości. Informacja przechowywana na n bitach uzupełniana jest o n+1 bit, którego wartość wyznaczana jest w ten sposób, abyaby sumaryczna liczba jedynek w ciągu n+1 bitów była:
Zatem znak ,,wielkie A'' 1 0 0 0 0 0 1 kodowany jako ,,zwykłe''
ASCII
zapisany może być na
siedmiu bitach. Ósmy bit w takiej sytuacji może spełniać rolę bitu
parzystości, i w konwencji:
Czasami stosowano również ,,pseudoparzystość'': n+1 bit miał zawsze wartość 0 (ang. space parity) albo stale wartość 1 (ang. mark parity) i spełniał jedynie rolę ,,wypełniacza''. Bardzo często można bit parzystości wyłączyć i dysponować wszystkimi ośmioma bitami dla potrzeb transmisji danych (ang. pariy none).
W czasach nowoczesnych modemów (z korekcją) rola bitu parzystości bardzo spada. Sam modem stosuje pewniejszy protokół nadzoru poprawności przesyłanych danych.
Większość starych wersji systemu UNIX nie była przystosowana ani do pracy z rozszerzonym zestawem znaków ASCII ani do obsługi transmisji danych w trybie bez parzystości. Dziś się to już zmienia.