Dalej: remsh Wyżej: System UNIX Poprzednio: System UNIX

rlogin

  

Najbardziej podstawowe użycie komendy rlogin jest następujące:
rlogin rhost [-e c] [-l username]

Komenda ta pozwala na rozpoczęcie sesji na zdalnym komputerze z pominięciem normalnej procedury identyfikacji (jeżeli tylko zostały spełnione odpowiednie warunki - patrz informacje o pliku .rhosts). Najwygodniejsz sytuacja jest wtedy, gdy nazwa użytkownika na wszystkich komputerach jest taka sama. W przeciwnym przypadku należy ją podać po parametrze -l.

Kolejny parametr: -e c określa ,,escape character'' - znak służący do zwrócenia uwagi programowi rlogin, że kolejny znak(i) chcemy przekazać programowi, a nie zdalnemu komputerowi. Znakiem tym normalnie jest tylda ,,(~)''. Kolejne znaki jakie można podawać po znaku ucieczki, to:

.

(kropka) żądanie przerwania połączenia,

!

(wykrzyknik) umożliwia wykonanie komendy (,,shell escape'') na lokalnym komputerze,

^Z

zawiesza wykonanie komendy rlogin i umożliwia użytkownikowi prcę na lokalnym komputerze; powrót do sesji za pomocą komendy fg,

^Y

podobnie jak ^Z, ale zawieszana jest praca tylko komendy rlogin,

~

(tylda) przesyła znak tylda do zdalnego komputera.

rhost to oczywiście nazwa zdalnego komputera, z którym się łączymy (powinna być ona podana zgodnie z ogólnymi zasadami).

Połączenie z wykorzystaniem komendy rlogin jest tak ,,przeźroczyste'' jak tylko to możliwe, wartość zmiennej środowiska TERM  (jak i szybkość transmisji - ważne przy połączeniach z terminala podłączonego linią szregową) są transmitowane do zdalnego komputera.