Jak zwykle, w takich sytuacjach musimy zdobyć pmail lub winpmail (w zależności od naszych preferencji). Jeżeli w naszej instytucji używana jest sieć Novell jest duże prawdopodobieństwo, że lokalny administrator ma gdzieś programy, jeżeli nie - musimy poszukać używając archiego i szukając ciągu znaków ,,pegasus'' (przy okazji możemy poszukać dodatkowego narzędzia dokonującego konwersji folderów UNIXowych do standardu pmail szukamy ciągu znaków ,,unx2pm'').
Gdy już mamy potrzebne pliki (są to pliki skompresowane) tworzymy kartotekę w której je ,,rozpakowywujemy'' (wersja windowsowa, której używałem była spakowana ,,podwójnie'' - te drugie archiwum musimy rozpakować tak aby zachować strukturę kartotek: pkunzip -d ).
Przed rozpoczęciem konfiguracji możemy zapoznać się z dokumentacją programu. Podstawowa jej wersja dostępna jest w postaci programu guide. Można też poczytać cytowaną już wcześniej dokumentację.
Następnie uruchamiamy program pconfig i z menu wybieramy odpowiednią wersję instalacji: dla DOSa lub dla Windows. Z kolejnego menu wybieramy opcję ,,Standalone Configuration''. W pierwszym podejściu zgódźmy się na wszystko co proponuje program instalacyjny, jak poznamy pmail lepiej - będziemy mogili go ,,przeinstalować''.
W przypadku wersji MS-Windows należy dodatkowo przekopiować wszystkie biblioteki (pliki *.dll do kartoteki znajdującej się w ,,ścieżce'' PATH).