Serwer podporządkowany (slave) jest specyficzną cechą nameserwera, ktory nie kontaktuje się z serwerami domeny głównej. W związku z tym nie jest w stanie samodzielnie odpowiadać na zapytania na które nie znajduje odpowiedzi na podstawie zawartości swojej pamięci cache. Aby zadeklarować tę cechę serwear umieszcza się wiersz
slavew pliku /etc/named.boot. Oczywiście taka konfiguracja nie ma wielkiego sensu (chyba, że i tak pracujemy w sieci, lokalnej która jest odcięta od reszty świata).
Dyrektywa slave używana jest najczęściej razem z dyrektywą forwarders która instruuje nameserwer, żeby jeżeli nie potrafi odpowiedzieć na zapytania na podstawie zawartości swojej pamięci zapytanie odsyłał do wskazanych nameserwerów. Dopiero jeżeli te nie udzielają odpowiedzi (są na przykład niedostępne) - serwer podejmuje próbe samodzielnego (jeżeli nie użyto dyrektywy slave) zdobycia informacji.
Dyrektywy forwarders można spróbować użyć w celu stworzenia bogatej bazy adresów na kilku serwerach sieci lokalnej: wszystkie serwery sieci (na przykład) miejskiej kontaktują się z dwoma - trzema komputerami, które gromadzą wszystkie dane o adresach (i tylko one dokonują rekurencyjnych zapytań o nowe adresy).
Postać dyrektywy forwarders jest następująca:
forwarders server-address server-address...
Gdzie server-address sa numerami IP serwerów wyznaczonych do zdobywania wszystkich informacji.
Każdy nameserwer (caching-onlly, główny, wtórny...) może być skonfigurowany tak, żeby korzystać z pomocy innych nameserwerow lub jako serwer podporządkowany.
UWAGA: Przed wpisaniem cudzego nameserwera w lini forwarders należy spytać się administratora czy sobie tego życzy: Na słabszych komputerach named może zużywać znaczną część zasobów (zwłaszcza pamięci).