Prace w Politechnice Wrocławskiej rozpoczął od 1.09.1954 roku na stanowisku zastępcy asystenta w Katedrze Mechaniki Technicznej, następnie został asystentem (1956) i starszym asystentem (1958). Stopień doktora nauk technicznych otrzymał w 1954 roku. W roku 1972 został docentem. Stopień naukowy doktora habilitowanego otrzymał w roku 1987, a na stanowisko profesora nadzwyczajnego został powołany w 1990 roku. Tytuł naukowy profesora otrzymał w 1991 roku. Specjalizuje się w mechanice ciął stałych. Zaproponował własna koncepcje miary uszkodzenia materiału i doświadczalna weryfikacje tej miary oraz ocenę wpływu rodzaju stanu naprężenia na procesy odkształcenia i zniszczenia stali żarowytrzymałych w warunkach cyklicznych zmian temperatury.

Pełnił liczne funkcje kierownicze. W latach 1975 - 1978 zastępcy dyrektora Instytutu ds. Badań Naukowych i Współpracy z Przemysłem, a w latach 1990 - 1991 dyrektora Instytutu Materiałoznawstwa i Mechaniki Technicznej. Od 1990 roku jest kierownikiem Laboratorium Wytrzymałości Materiałów, a od 1992 roku kierownikiem Zakładu Naukowo - Dydaktycznego Wytrzymałości Materiałów w Instytucie Materiałoznawstwa i Mechaniki Technicznej.

W 1988 roku był członkiem Międzynarodowego Komitetu Naukowego Konferencji NUCMAT 88, a w 1994 został powołany w skład Komitetu Organizacyjnego V Międzynarodowej Konferencji Zmęczenia i Zniszczenia. Był członkiem PTMTS, Europejskiej Grupy Mechaniki Pękania, Członkiem Komisji Budowy Maszyn i Mechaniki oraz Komisji Nauki o Materiałach Oddziału PAN we Wrocławiu i Zespołu Zmęczenia Materiałów i Konstrukcji Komitetu Budowy Maszyn PAN. Jest autorem ponad 100 publikacji krajowych i zagranicznych, w tym 2 monografii: "Zmęczenie cieplne metali i elementów konstrukcji" (1981), "Analiza procesu zniszczenia podczas Zmęczenia cieplnego metali" (1986) i jednego podręcznika akademickiego: "Wytrzymałość Materiałów" (1996). Wypromował 4 doktorów.

W związku z podjęciem nowego kierunku badań z zakresu wytrzymałości biomechanicznej nawiązał wiele kontaktów z przedstawicielami medycyny Wrocławskiej i aranżował wspólne tematy badawcze.

Kierował modernizacja studenckiego laboratorium z wytrzymałości materiałów - starając się o utrzymanie go na wysokim poziomie.

Z pewnością do osiągnięć zaliczyć należy skupienie wokół siebie dużej grupy ludzi z Nim współpracujących. Starał się zapewnić im przyzwoity warsztat pracy - myślał ciągle jak można odnowić wyposażenie Laboratorium Wytrzymałościowego, którym kierował. To właśnie Jego zasługa było uzyskanie środków na zakup nowoczesnych maszyn wytrzymałościowych, które są obecnie chlubą Laboratorium.

Sporym nakładem pracy doprowadził do uznania tego Laboratorium przez Urząd Dozoru Technicznego. Świadectwa uznania nie mógł już odebrać osobiście - choroba przypuściła końcowy atak.

Na ręce Małżonki - Pani Profesor Danuty Żuchowskiej składam wyrazy współczucia dla Rodziny Profesora Żuchowskiego.

Cześć Jego Pamięci.

M. Szata